Yalnızlık, hayatın bir açığı değil, ruhun büyümesi için bir verimli topraktır. Bir zamanlar muhteşem olan anılar, genellikle kar gibi sessiz yalnızlıkla birlikte gelir. Korkma, yalnızlık bir ceza değil, hayatın en derin yankısıdır. Ya yalnız ol ya da sıradan, akıllı insanlar acı ve sıkıntılardan kurtulmaya, huzur ve rahatlık aramaya çalışır, başkalarının rahatsız etmediği bir hayat sürer. Bir kişi diğerleriyle etkileşimde bulunmaya ne kadar hevesli olursa, zeka seviyesi o kadar sıradan olur, sıkıcılığın özü içsel boşluktadır. Hayat bir arzu yumağıdır; arzular tatmin edilmediğinde acı verir, tatmin edildiğinde sıkıcı hale gelir. Hayat, acı ve sıkıcılık arasında salınan bir sarkaç gibidir. Düşük kaliteli sosyal etkileşim, yüksek kaliteli yalnızlıktan daha iyidir; yalnız kalıp kendinle konuşmayı seçmek, iç huzurunu bulmanı sağlar. Mutluluk, ölçülülükten gelir: Tüm sınırlamalar ve kısıtlamalar, mutluluğumuzu artırmaya yardımcı olur. Görüş alanımız, faaliyetlerimiz ve temas ettiğimiz çevre ne kadar genişse, hissettiğimiz kaygı veya endişe o kadar fazla olur.