Aşağılık, seni bir ömür boyu diz çökerek yaşaman için bir zehirdir; bu, seni fırsatlar karşısında otomatik olarak geri çekilmeye zorlar, sevdiğin kişinin önünde kendini çöp gibi hissettirir, başkalarının seni övmesi bile alay gibi gelir, sanki sürekli özür dileyen bir suçluymuşsun gibi yaşıyorsun. Yemekte pahalı bir şey sipariş etmekten korkuyorsun, tartışmalarda hemen hatanı kabul ediyorsun, patronun en küçük bir övgüsü bile seni rahatsız ediyor. Sen yaşamıyorsun, var olmayan bir günahı telafi ediyorsun. En korkunç olanı, bu alçakgönüllülüğe alışmış olmandır; aslında yeteneklerin hiç de kötü değil ama hep kendini yetersiz hissediyorsun. Başkalarının başarılı olduğunu gördüğünde, ilk tepkin onların doğal olarak yetenekli olduğudur, 'ben de yapabilirim' değil. Kendi ellerinle kendine bir tavan yaptın; seni reddeden sesler artık kimsenin hatırlamadığı şeyler, ama sen hâlâ her gün onları tekrar ediyorsun, onları birer gerçek olarak kabul ediyorsun. Ebeveynlerinin bir eleştirisi, sınıf arkadaşlarının yirmi yıl önceki alayları, içindeki bir yılanlar yuvasi haline geldi ve seni gece gündüz kemiriyor. Uyan, kimse sana ceza vermiyor; cezaevi cezasını kendin verdin. Kabuğunun içinde saklanıyorsun, dünyayı suçluyorsun seni göremediği için; ayağa kalkmanın seni öldürmeyeceğini unutma. İstediğin şeyler için savaş, mantıksız talepleri reddet, onurlu bir şekilde yaşa; bu dünyaya ne borcun var? Hiçbir şey borcun yok, aşağılık bir aldatmacadır; bu, kendinin neyi göze alamadığın için bulduğun mükemmel bir bahanedir. 'Ben buna layık değilim' etiketini yırt, asla kimsenin seni kötü gördüğünü görmeyeceksin, sadece kendin dışında.