Japonya muhtemelen bitkiler için dünyanın en otantik ülkelerinden biridir, bu nedenle bitkiler onlara büyük ödüller getirmiştir. Dünyaya girerken sonsuz bir turist akışı var. Bunu küçümsemeyin, bu nokta aslında güzellik ve hoşgörü gibi birçok ön koşul gerektiriyor, bu yüzden en çok söylemek istediğim şey, bitkilerin güzelliği ve insan için estetik gücün sadece doğanın güzelliği, biçimin ve sanatın güzelliği değil, aynı zamanda insan kalbi kavramının güzelliği olduğudur. Platon'un dediği gibi, güzelliğin kendisine baktığımızda, barbarlığın zincirleri sessizce düşer. Estetik anlayışı olan bir insanın utanç dolu bir kalbi olmalı, utanç dolu kalbinden vazgeçmekten gurur duyan bir insan, insanlığı cehennemin uçurumuna iten bir güç olmalıdır. Eğer bir toplum, insanların büyük çoğunluğunun estetik gücünü kaybetmesine neden oluyorsa, o zaman suçlu olmalı ve estetik gücün duygularımızı geliştirebileceğine inanıyorum, bu da barbarlıktan uzaklığımızın başlangıcıdır. Örneğin, 1945'te ABD ordusu Japonya için bir bombalama planı hazırlarken, Çin İnşaat Derneği'nin çekirdek bir üyesi olan Liang Sicheng, Milliyetçi Hükümetin talebi üzerine Müttefiklere bir teklif sundu. Kyoto, Nara ve Nara'daki Horyu-ji Tapınağı ve Karashodai-ji Tapınağı da dahil olmak üzere diğer yerlerden önemli binaları listeleyen Japon Miras Binaları Envanteri'ne dikkat edin. Estetik güç aynı zamanda dünya görüşümüzün ve hayata bakış açımızın en basit düzenlemesidir, örneğin, ilahi ilkelere hayransınız ve otoriteyi savunuyor. Siz ideal yaşam için çok çalışıyorsunuz, o da üstün bir insan olmak uğruna çok çalışıyor. Estetik, maneviyatımızın aktivasyonudur ve aynı zamanda hayatın yalnızlığına ve ıssızlığına direnme yeteneğimizdir. Ve bitkiler bizim en yeni, en doğrudan ve en ilkel estetik temelimizdir. Karşımızda yaşlı bir ağaç bile varken bunun köşk olup olmamasının ne önemi var? Yüzyıllık Yalnızlık'tan bir bölümü hatırlayan José Buendia, bir kestane ağacına bağlanır ve kabuğu yavaş yavaş vücudunun her yerinde sürünen kendi kendine mırıldanır. Ursula karışık sarmaşıkları bir baltayla böldüğünde, kökler eski damarlarıyla birleşmişti. Ağaç, ailenin anısının yaşayan bir mezar taşı haline geldi ve yüzükler Macondo'nun orijinal deliliğini ve yalnızlığını mühürledi. Bitkiler aynı zamanda insan mimarisinin ruhudur, insanlara ipuçlarını hatırlatır ve aynı zamanda insanların yaşamın yalnızlığına ve ıssızlığına karşı verdiği mücadelenin özüdür.