Küresel liderler sanayi zamanında sıkışmış gibi görünüyor. Washington'dan Brüksel'e, politika yapıcılar devasa sübvansiyonlar ve korumacı önlemler uyguluyor, hepsi aynı hayali peşinden koşuyor: fabrikaları geri getirmek.

Ama işte burada rahatsız edici bir gerçek var—bu fabrika fetişi sarsıntılı temellere dayanıyor. Üretimin refah eşittir olduğu romantik düşünce mi? Bu, sanayi çağı düşüncesinin dijital yerli bir ekonomiyle çarpışması. Geleneksel fabrikalar artık bir zamanlar oldukları istihdam yaratma motorları değil. Otomasyon bu denklemi temelden değiştirdi.

İroni daha derin. Yarı iletken fabrikalarına ve batarya tesislerine milyarlar harcayan ülkeler aslında kendilerine zarar veriyor olabilirler. Bu politikalar, sermaye tahsisatını çarpıtarak kaynakları, pazarların doğal olarak akmasını istediği yerlerden uzaklaştırıyor. Herkes aynı sektörleri sübvanse ettiğinde, aşırı kapasite ve en alt seviyeye inme yarışı ortaya çıkar.

Bu arada, gerçek zenginlik yaratımı değişti. Yazılım dünyayı yiyor. Dijital altyapı, çelik fabrikalarından daha önemli. Gelecek protokollere ait, üretim hatlarına değil. Yine de politikacılar, ekonomik gücü montaj hatlarından kaç tane parça çıktığına göre ölçen dünkü savaşı vermeye devam ediyor.

Bu kopuş, kripto ve Web3 geliştiricileri için önemlidir. Hükümetler üretim hayalleri peşinde koşarken, merkeziyetsiz ekonomi tamamen farklı ilkelere dayanarak çalışır - sınır tanımayan, izin gerektirmeyen ve geleneksel politika yapıcıların takıntılı olduğu coğrafi kısıtlamalardan bağışık. Artık bir şeyin nerede yapıldığı değil; ağları kimin kontrol ettiği ve dijital ticaretin demir yollarına kimin sahip olduğu değerlidir.

Belki de sormanın zamanı geldi: tamamen yanlış metrikler için mi optimizasyon yapıyoruz?