Bu yıllarda, zincirin performans yönü oldukça tutarlı.

Daha yüksek TPS, daha hızlı blok üretimi, daha düşük gecikme.
Uygulama katmanı giderek güçleniyor, rakamlar da giderek daha iyi görünüyor.
Ama sorun çok net.
Tek zincir ne kadar hızlı olursa olsun, eğer çapraz zincir hala köprü imzası beklemeye, doğrulamadan geçmeye, gecikme ve güvenlik risklerini üstlenmeye devam ediyorsa, bu tür bir performans artışının değeri sınırlıdır.

Darboğaz TPS'de değil, çapraz zincirdedir.
Her zincirin kendi onay mantığı, düğüm yapısı ve yürütme sırası vardır, dünya görüşleri birbirleriyle uyumsuzdur. Başka bir zincirde ne olduğunu doğrudan kanıtlayamazsınız, bu nedenle işlemler hızlı, zincirler arası geçiş yavaştır; zincirler arası genişleme, ağın parçalanmasına yol açar.
Bu, son on yılda blok zincirinin aşamadığı fiziksel katman engelidir.

Espresso, konsensüs katmanından başlayarak, zincire tek ve güvenilir bir çıkış sağlamayı hedefliyor.

Bir zincir, Espresso'yu bir kez doğruladığında, diğer zincirler bu durumun gerçekten geçerli olduğunu güvence altına alabilir, karşılıklı güven inşa etmeye gerek yoktur ve tekrar doğrulamaya da ihtiyaç yoktur. Bu, "karşılıklı anlama"yı "Espresso'yu ortak anlayışa" dönüştürmek gibidir.

Sonuç yapısal bir değişimdir.
Birçok otoyoldan bağımsız bir şekilde çalışmaktan, birbirine bağlı bir otoyol ağına dönüşmek.
Performans rekabeti artık "kim daha yüksek TPS sunabiliyor" değil, "kim paylaşılmış doğrulama ağına daha hızlı katılabiliyor".
Bunu ilk gerçekleştiren zincir, bir sonraki aşamanın altyapısı olma şansına sahip olacaktır.
@EspressoSys @espressoFNDN @0xMantleCN