Bir stablecoin üretmenin maliyeti nedir? Bankalar neden stablecoin piyasasına girmeye başladı?

Bir zamanlar, stablecoin sadece kripto dünyasında riskten korunma ve ticaret için kullanılan bir "kumara fiş" idi. Bugün, 300 milyar doları aşan piyasa değeri ile küresel finansal altyapıyı sarsan dev bir varlığa dönüşmüştür. Ödeme devleri PayPal, Stripe, Wall Street'in finansal gemileri JPMorgan, Charles Schwab ve hatta geleneksel kart organizasyonu Visa bile bu alana dahil olmuştur.

Bu, iki temel sorunu gündeme getiriyor: Görünüşte basit bir stablecoin ihraç etmek için ne kadar yatırım yapılması gerekiyor? Geleneksel bankacılık neden hem düzenleyici hem de teknik zorluklarla karşılaşarak, Tether(USDT) ve Circle(USDC) tarafından görünüşte tekelleşmiş bu alana girmeye çalışıyor? Bu makale, stablecoin ihraç etmenin arkasındaki gerçek maliyetleri derinlemesine inceleyecek ve bankacılığın stablecoin konusundaki stratejik motivasyonlarını ortaya koyacaktır.

Sermaye ve uyumun zorlu savaşı

Birçok insan, stablecoin piyasaya sürmenin yalnızca bir akıllı sözleşme dağıtmak kadar basit olduğunu düşünüyor. Ancak, küresel bir stablecoin'i yasal ve uyumlu bir şekilde tanıtmak, arkasındaki maliyet ve karmaşıklık açısından orta ölçekli bir bankanın kurulmasına eşdeğerdir.

1. Geleneksel yol: On milyonlarca dolarlık giriş bileti

Kendisiyle ilgilenmek isteyen yayıncılar için maliyet, esasen üç temel altyapıda ortaya çıkmaktadır:

Uyum ve Hukuk Sistemi: Bu en pahalı "giriş ücreti". Yayımcılar, ABD'deki MSB (Para Servis İşletmesi), New York Eyaleti'ndeki Bit Lisansı, AB'deki MiCA ve Singapur'daki VASP gibi birçok yargı alanının düzenlemeleriyle başa çıkmak zorundadır. Her bir lisansın arkasında detaylı mali açıklamalar, sıkı kara para aklama (AML) mekanizmaları ve sürekli izleme raporlama yükümlülükleri bulunmaktadır. Piyasa analizlerine göre, sadece Hong Kong'daki VASP lisansının başvurusu için toplam maliyetler on milyonlarca Hong Kong Doları'na ulaşabilir. Genel olarak, küresel operasyon yeteneğine sahip bir stablecoin yayıncısının yıllık uyum ve hukuk harcamaları kolayca on milyonlarca dolara ulaşabilir.

Rezerve Yönetimi ve Likidite: Stablecoin'in kredi temeli, rezervlerine dayanmaktadır. İhraçcılar, kullanıcıların yatırdığı fonları yüksek kaliteli likit varlıklara (örneğin, ABD Hazine tahvilleri) yatırmalıdır. Rezerv büyüklüğü milyarlarca hatta binlerce dolara ulaştığında, işletme maliyetleri hızla artar. Sadece fon saklama hizmetinin yıllık ücreti bile on milyonlarca dolara ulaşabilir. Ayrıca, kullanıcıların "anında geri çekim ve anında takas" yapabilmelerini sağlamak için, ihraçcıların aşırı piyasa koşullarında büyük geri çekim taleplerine karşı yeterli likidite pozisyonu hazırlaması gerekmektedir; bu risk hazırlık mekanizması, geleneksel para piyasa fonlarına oldukça yakındır.

Teknik Sistemler ve Güvenlik Operasyonu: Bu sadece bir ERC-20 sözleşmesi dağıtmakla kalmaz. Yayıncı, akıllı sözleşme dağıtımı, çok zincirli minting ve yakma, çapraz zincir köprü yapılandırması, cüzdan beyaz listesi, zincir üzeri işlem izleme, güvenlik risk kontrolü ve API entegrasyonu gibi konuları kapsayan son derece istikrarlı ve denetlenebilir bir teknik sistem kurmalıdır. "Kamu Hesaplama Katmanı" rolünü üstlenen bu sistemin, teknik ve operasyonel maliyetleri yıllık olarak milyonlarca dolar seviyesinde kalmaktadır.

2.Yeni model: "stablecoin hizmeti" engelleri azaltıyor

İnsanlar stablecoin'lerin devlerin özel oyunu olduğunu düşündüklerinde, yeni bir model ortaya çıkıyor. Ödeme devi Stripe'ın Bridge ve M0'ı satın alması örneğinde olduğu gibi, bunların amacı kendi stablecoin'lerini çıkarmak değil, "stablecoin'lerin silah satıcısı" olmaktır.

Stripe, stabilcoin çıkarımının karmaşık finansal süreçlerini (lisans, rezerv yönetimi, uyum) bir API'ye paketleyerek, işletmelerin çevrimiçi kart okuma işlevini entegre eder gibi, birkaç hafta içinde kendi markalarına ait stabilcoin çıkarmalarını sağlıyor. Dünyanın en büyük kripto cüzdanı Meta Mask tarafından piyasaya sürülen mUSD, bu modelin ilk temsilci örneğidir. Bu, stabilcoin çıkarımının yüksek derecede uzmanlaşmış bir finansal sorundan, bir mühendislik sorununa dönüştüğünü gösteriyor. Bu da gelecekteki pazarın, stabilcoinlerin "her türlü çiçek açma" dönemine gireceğini işaret ediyor.

Bankaların kaçınılmaz seçimi

Madem ki ihraç maliyeti yüksek ve piyasada zaten USDT ve USDC gibi iki büyük oyuncu var, bankalar ve diğer finansal kurumlar neden hala ardı ardına bu alana giriyor? Cevap, basit "faiz farkı getirisi"nden çok daha karmaşık.

1. Doğrudan tetikleyici: Göz ardı edilemeyecek "risksiz" kar

Stablecoin yayıcılarının iş modeli son derece cazip. Kullanıcıların yatırdığı doları (faiz ödemeden) ABD Hazine tahvilleri satın almak için kullanıyorlar ve mevcut yüksek faiz ortamında her yıl %4-5 arasında istikrarlı bir faiz farkı elde ediyorlar. Tether'in açıkladığı üç aylık mali rapor, kârının milyarlarca dolara ulaştığını gösteriyor ve bu, modelin şaşırtıcı kârlılığını kanıtlıyor. Büyük miktarda müşteri mevduatına sahip bankalar için bu, neredeyse hiç kredi riski taşımayan devasa bir gelir kaynağı.

Daha da önemlisi, yeni bir "kazanç dönemi" başlamış durumda. Ethena'nın USDe gibi yeni ortaya çıkan stablecoin'ler, temel varlıkların getirilerini coin sahiplerine dağıtmaya başladı ve bu, bankaların "ucuz mevduatları kabul edip yüksek faiz marjı elde etme" geleneksel modeline doğrudan bir meydan okuma niteliği taşıyor. Kullanıcılar stablecoin tutarak %4'ten fazla yıllık getiri elde edebildiklerinde, banka hesaplarındaki önemsiz %0.07'lik tasarruf faizi oldukça alaycı bir hale geliyor. Bu rekabet baskısı, bankaları stablecoin'leri ciddiye almak zorunda bırakıyor; aksi takdirde mevduat kaybı riskiyle karşı karşıya kalacaklar.

2. Stratejik Düzen: Karın Ötesinde Derin Düşünceler

Ancak, Charles Schwab veya JPMorgan gibi kurumlar için stratejik anlam, kısa vadeli kârdan çok daha büyüktür. Kendi stablecoin'lerini çıkarmak, önümüzdeki on yılın hayatta kalma ve liderlik durumu ile ilgili kritik bir yatırımdır.

Marka, Anlatı ve Liderlik: Finansal teknoloji dalgası altında, stablecoin çıkarımı, kurumların "yenilikçilik yeteneklerini" ve "zamanla uyum sağlama" becerilerini sergilemelerinin en doğrudan yolu haline geldi. Bu yalnızca bir ödeme aracı değil, aynı zamanda dijital finansın geleceğinin tanımlayıcısı olduğunu, pasif bir takipçi değil, güçlü bir marka beyanı olarak kendini ilan eden bir araçtır.

Kontrol ve Ekosistem Kapalı Döngüsü: Bankaların en istemediği şey, müşterilerin fonlarını USDC veya USDT'ye dönüştürmesi ve kendi finansal sistemlerinden çıkmasıdır. Kendi markasına ait bir stablecoin çıkararak, müşteri fonlarını ve işlem davranışlarını kendi ekosistemlerinde sıkı bir şekilde kilitleyebilir, değer kaybını önleyebilirler. Bu sadece faiz gelirini korumakla kalmaz, aynı zamanda kritik kullanıcı verileri ve işlem akışını yönetmelerine de olanak tanır.

Gelecekte tokenleştirmeye zemin hazırlamak: Geleneksel finansın geleceği varlık tokenleştirmesi (RWA)dir; hisse senetleri, tahviller veya gayrimenkul olsun, gelecekte bunlar blok zincirinde ihraç edilip işlem görebilir. Ve stabilize edilmiş para birimi, işte bu gelecekteki ticaret pazarının alt yapı ödeme aracıdır. Bankalar şu anda stabilize edilmiş para birimi alanında yatırımlar yapıyor; bu, otoyol tamamlanmadan önce ücretli geçiş noktaları inşa etmek gibidir ve gelecekteki daha büyük tokenleştirilmiş pazar için altyapı hazırlığı yapmaktadır.

Düzenleyici netleşmenin sağladığı fırsatlar: ABD'deki "GENIUS Yasası" gibi yasaların ilerlemesiyle, stablecoin'in düzenlenmesi yolu giderek netleşiyor. Bu, geleneksel finansal kurumlara uyumlu bir giriş çerçevesi sunuyor. Belirgin kurallar altında, bankalar derin uyum deneyimlerini ve marka itibarlarını kullanarak mevcut kripto yerel stablecoin'lerden daha fazla güvenilen ürünler çıkarabilir ve düzenlemeyi bir engelden koruma çukuruna dönüştürebilir.

finansal yeni düzen

Stablecoinlerin evrimi, merkeziyetsizlik idealinin gerçeklik tarafından ele geçirildiği ve nihayetinde ana akım finansla bütünleştiği bir tarih gibi görünüyor. O, geleneksel sistemleri aşmayı amaçlayan devrimci bir araçtan, yavaş yavaş düzenleyici ve geleneksel devlerin öncülük ettiği bir finansal altyapıya dönüştü.

Bu nedenle bir dönüm noktasına tanık oluyor olabiliriz: Yayınlama eşiği iki uçta farklılaşıyor: bir yandan, uyumlu ağır varlık modeli yüksek maliyetlere sahip; diğer yandan, "stablecoin hizmeti" büyük miktarda özelleştirilmiş, işlevsel stablecoin'lerin ortaya çıkmasını sağlıyor. Pazar yapısı, iki başlı tekel olmaktan çok kutuplu hale geçiyor: Tether ve Circle'ın tekel konumu, borsa, cüzdan, finansal teknoloji şirketleri ve hatta bankalar tarafından çıkarılan çeşitli stablecoin'ler tarafından aşındırılıyor. Çapraz zincir teknolojisinin olgunlaşması, kullanıcıların stablecoin değiştirme maliyetlerini sıfıra yaklaştırıyor, ağ etkileri zayıflıyor. Stablecoin'in nihai biçimi belki de "programlanabilir para" olacak: gerçek devrimci özelliği, transfer hızı veya maliyetinde değil, programlanabilirliğinde yatıyor. Gerçek zamanlı ödeme ile maaş, otomatik olarak gerçekleştirilen B2B ödemeler ve insan müdahalesi gerektirmeyen sigorta tazminatlarına kadar, stablecoin para tanımını yeniden şekillendiriyor. Bu da Visa gibi ödeme devlerinin stablecoin'leri uluslararası ödemelerde kullanmayı aktif olarak araştırmalarının nedenidir.

İlk soruya dönelim: Bankaların stablecoin piyasasına girişi, sadece pay almak için değil, aynı zamanda bir sonraki nesil finansal devrimde dışlanmamak içindir. Sadece bir token değil, aynı zamanda gelecekteki finansal düzen içindeki kendi yerlerini de yayınlıyorlar. Bu yarışın galibi ve mağlubu artık sadece bilanço büyüklüğüne bağlı olmayacak, daha çok kimin güveni, teknolojiyi ve anlatıyı küresel finansın alt koduna daha iyi entegre edebileceğine bağlı olacak. Ve bu büyük tarih, daha yeni başlıyor.